ชายวัยกลางคนปักคันเบ็ดไม้ไผ่ไว้ริมตลิ่ง
นั่งนิ่งราวรูปปั้น เหม่อมองไปยังฝั่งลาว
โขดหินกลางน้ำในยามแล้งเริ่มหายไป
สายฝนวันใหม่ช่วยเพิ่มปริมาณน้ำ
อีกไม่นาน ผืนทรายสวยถูกท่วมท้นล้นร่าง ไม่มีใครเห็นสันทรายอีกจนกว่าแล้งหน้ามาเยือน
เขามองดูความเปลี่ยนแปลงเช่นนี้มาตั้งแต่เด็ก ตั้งแต่จำความได้ เขาเห็นความเป็นไปของผืนทราย สายลม แสงแดด แม้แต่ดวงดาวในยามค่ำยังจำได้ทุกดวง
ช่วงฤดูดอกจานบาน ดอกคูณย้อยระย้า ยังเคยหยิบกลีบงามมาแซมหูข้างขวาให้ภรรยาสุดที่รักอยู่เสมอ
เขาเคยบอกเมียว่า วิถีจะเป็นเช่นไร เมืองริมโขงจะเปลี่ยนไปมากเท่าใด ไม่มีความสำคัญ เขาอยากให้ชีวิตเขากับครอบครัวดำเนินเคียงคู่อยู่กับแม่น้ำโขงจนแก่เฒ่า กระทั่งถึงวันลาจากโลกอยากให้ฝังร่างเขาลงบนผืนทรายหรือปล่อยให้มอดมลายไปกับสายน้ำแห่งความสุขสมบูรณ์
เขาสั่งเสียเมียรัก ก่อนจากลาไปในปีรุ่ง
พรุ่งนี้ไม่มีเขา นอกจากเงาคนหาปลาใต้แผ่นฟ้ากว้างใหญ่
เขาไม่มีพันธะ ไม่มีห่วงอะไร ในเมื่อลูกและเมียจากเขาไปก่อนหน้านั้นแล้ว
ลาก่อนทรายงาม
กล้อง Nikon D90
Aperture F.8
Shutter Speed 1/60s
Iso 100
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น