ผีเสื้อตัวหนึ่งถือกำเนิดกลางป่าใหญ่ ใกล้ริมลำธาร
คืนนั้นฝนตกหนัก ปีกบางใสเปียกชุ่ม ขยับไม่ได้ สิ่งที่มันทำคือเกาะกิ่งไม้เก่าแล้วเฝ้ารอ
รอให้ฝนหยุด
รุ่งสาง ม่านฝนขาดหาย แสงแดดยามสายช่วยซับน้ำตาจากฟากฟ้า
แรกเริ่มมันคิดว่าไม่รอด พอรอดจึงเข้าใจ มันเข้าใจว่าทุกสรรพสิ่งช่วยเหลือเกื้อกูลกัน
ทุกชีวิตสัมพันธ์กัน เป็นหนี้กัน แสงตะวันคือผู้มีบุญคุณ
ช่วยชีวิตให้มันรอดพ้นจากความเยือกเย็น มันบอกกับดวงตะวันว่า วงชีวิตสั้นๆ ที่มันมีอยู่
ขอช่วยสังคมป่า ขอเช็ดน้ำตาให้วิญญาณทุกดวง
เหยียดปีกตากแสงสาย
ถึงช่วงบ่ายจึงออกบิน
เริงร่าไกลจากถิ่น
จากผาหินสู่ธารทะเล
คืนวันผันผ่าน ดื่มกินน้ำตามานานระดับหนึ่ง
ซึ่งมันพบว่าน้ำอุ่นๆ นั้นมีรสชาติแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
น้ำตาผู้สูญเสีย ขม ขื่น
น้ำตาผู้โง่เขลา จืด ชืด
น้ำตาผู้จากลา บ้างขม บ้างกลมกล่อม
น้ำตาผู้มีชัย กินเท่าไหร่ไม่เบื่อ
น้ำตามารยา รสชาติแย่ที่สุด
ช่วงสุดท้ายปลายชีวิต มันบินกลับมาที่ป่าใหญ่
เกาะกิ่งไม้ริมลำธาร คิดย้อนกลับไปเมื่อวัยวาน ระหว่างทางพบเจอชีวิตมากมาย ได้ดื่มน้ำตาชาย
ได้ขโมยความเศร้าจากหัวใจหญิง ได้รับรสความจริง ได้ลิ้มความลวง เสียดายไม่เคยได้ดื่มน้ำตาในทรวงจึงไม่ล่วงรู้ว่ารสชาติเป็นอย่างไร
เช้าตรู่ มันรู้ความตายใกล้เข้ามา
แว่วยินเสียงแสงตะวันถามว่า “หากเกิดใหม่ได้ อยากเกิดเป็นอะไร”
แว่วยินเสียงแสงตะวันถามว่า “หากเกิดใหม่ได้ อยากเกิดเป็นอะไร”
มันตอบช้า ชัด และใช่ “ขอเกิดเป็นน้ำตา”
แสงตะวันงุนงง ถามซ้ำอีกคำหนึ่ง “ทำไม”
มันยิ้มแล้วตอบ “น้ำตาเป็นอมตะ
ไม่มีวันตาย”
แสงตะวันหัวเราะเบาๆ ถามเหมือนไม่อยากได้คำตอบ “เจ้าไม่อยากตาย
อยากเป็นอมตะ”
ผีเสื้อนิ่ง ตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ไม่ใช่
ข้าไม่ชอบอมตะ อมตะมันทรมาน ที่อยากเป็นน้ำตาเพราะอยากให้ผีเสื้อตัวอื่นได้รู้รสบ้าง”
ผีเสื้อพเนจรล่วงหล่นบนพื้นทราย สายลมพัดพาร่างบางเบาไปที่ธารน้ำ ลอยลับไปกับผืนป่า จากลาชั่วนิรันดร์
#โรคไร้สาระ
#โรคไร้สาระ
