ฟ้ากว้าง
ทางชื้น
สายลมสะอื้น
หญิงสาวนางหนึ่งเดินเซบนทราย คล้ายไร้แรง
คล้ายหมดทางสู้
จากเช้าตรู่ล่วงสู่บ่ายคล้อย
เธอนั่งเหม่อลอยเหมือนรอคอยให้คลื่นซัดใจ
ปูลมชราเฝ้ามองเธอทั้งวัน
ราวฝันซ้ำๆ ไม่สนุกเลย
เวลาผ่านไป
ตะวันย้ายย่ำค่ำสนธยา ปูชราเดินเข้าไปใกล้ กล่าวทักทายเธอ “สวัสดีมนุษย์”
เธอหันมามอง สายตาเย็นชายังเหลือรอยยิ้ม
“ไปไหนมา? มีอะไรหรือเปล่า?
เล่าให้ฟังได้นะ” ปูแก่เก๋าพาเข้าสู่คำถามที่ไม่อยากรู้เพราะเคยดูและเห็นอาการเช่นนี้มาเยอะแล้ว
“ไม่ได้ไปไหน
อยากเดินทาง อยากไปให้ไกล ไม่มีจุดหมาย ข้างหลังไม่มีใคร ข้างหน้าอาจดีกว่า” เธอตอบเบาแผ่ว แสงสุดท้ายจับใบหน้าช้ำ...งามประหลาด
“ระหว่างทางพบเห็นอะไรบ้าง
ถ้าเห็นแล้วไม่ค้นหาชีวิตก็ไร้ค่า อย่ามัวแต่ตรอมตรมซมเศร้า ทิ้งความเขลา
ลุกขึ้นมาสู้ ระหว่างคำชื่นชมกับสมน้ำหน้า ราคามันต่างกันนะ” ปูเฒ่าเฝ้าบอก หวังให้เธอหลุดพ้นจากซอกช้ำ
เธอยิ้มพยักหน้าช้าๆ
ไม่ตอบโต้อะไร
แสงทองครองฟ้า ศรัทธาครองใจ
หญิงสาวอาจหลับใหล...หรือร่ำไห้ใครจะรู้
ไม่มีปูลมตัวไหนเห็นเธอบนหาดทรายผืนนั้นอีกเลย
..........................
เหตุเกิดที่อ่าวคลองวาฬ จ.ประจวบคีรีขันธุ์
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น