สนธยาหนึ่ง ชายหนุ่มจากเมืองหลวง โซเซกลับบ้าน เขากราบแม่ โอบกอดไม่ปล่อย
บ่งบอกริ้วรอยความโศกเศร้าด้วยน้ำตา
แม่เฒ่าตบไหล่โอบหลัง กอดเหมือนทุกครั้งที่ลูกกลับมา
เวลาผ่านไป ไม่มีคำพูดใดๆ หลุดออกจากปาก
เวลาผ่านไป ใจเริ่มอุ่น เขาเล่าเรื่องราวมากมายให้แม่ฟัง
แม่ฟังจนจบ แม่ยิ้มบางๆ บอกเขาว่า “ไม่เป็นไร ชีวิตก็เป็นแบบนี้ ทุกข์ ถอย ท้อ รอคอย เป็นบทเรียนที่ดีแม้ต้องแลกด้วยความช้ำ วันหนึ่งเราจะเข้มแข็ง
อย่าหันหลังให้โชคชะตา อย่าห้นหน้าให้ความขลาด ทางเดินยังอีกไกล ทางไปยังมีให้เราเลือก
ทุกอย่างอยู่ที่เรา”
พูดจบ แม่เฒ่าจูงมือลูกชายเข้าไปในสวนหลังบ้าน มือกร้านจับจอบ
ขุดหลุมเล็กๆ สองหลุม แกชี้มือไปที่ต้นกล้า ลูกชายหยิบต้นไม้มาหย่อนลงหลุม รดน้ำ
กลบดิน...กลิ่นราตรีโชยมากับสายลม
ก่อนเข้าบ้าน แม่ยืนมองต้นไม้ใหม่ พูดขึ้นมาลอยๆ “เราไม่รู้หรอกว่ามันจะโตหรือตาย
ได้แต่หวังว่ามันจะรอด ถ้ามันไม่รอดเราก็ปลูกใหม่ หาวิธีปลูกใหม่ หรือหาไม้พันธุ์ใหม่
ที่สำคัญ ต้องดูแลมันให้ดี”
ดึกมาก ต่างคนต่างแยกย้ายเข้านอน ชายหนุ่มยังเศร้าโศก
โลกเหงายังร้องไห้ น้ำตายังรินไหล... เปียกไปถึงหัวใจแม่
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น