ปูลมริมเล (เรื่องสั้น สั้นๆ)

ฟ้ากว้าง

ทางชื้น

สายลมสะอื้น

ทะเลตื่นในคืนหยาดน้ำตา

หญิงสาวนางหนึ่งเดินเซบนทราย คล้ายไร้แรง คล้ายหมดทางสู้

จากเช้าตรู่ล่วงสู่บ่ายคล้อย เธอนั่งเหม่อลอยเหมือนรอคอยให้คลื่นซัดใจ

ปูลมชราเฝ้ามองเธอทั้งวัน ราวฝันซ้ำๆ ไม่สนุกเลย

เวลาผ่านไป ตะวันย้ายย่ำค่ำสนธยา ปูชราเดินเข้าไปใกล้ กล่าวทักทายเธอ “สวัสดีมนุษย์”

เธอหันมามอง สายตาเย็นชายังเหลือรอยยิ้ม

“ไปไหนมา? มีอะไรหรือเปล่า? เล่าให้ฟังได้นะ” ปูแก่เก๋าพาเข้าสู่คำถามที่ไม่อยากรู้เพราะเคยดูและเห็นอาการเช่นนี้มาเยอะแล้ว

“ไม่ได้ไปไหน อยากเดินทาง อยากไปให้ไกล ไม่มีจุดหมาย ข้างหลังไม่มีใคร ข้างหน้าอาจดีกว่า” เธอตอบเบาแผ่ว แสงสุดท้ายจับใบหน้าช้ำ...งามประหลาด

“ระหว่างทางพบเห็นอะไรบ้าง ถ้าเห็นแล้วไม่ค้นหาชีวิตก็ไร้ค่า อย่ามัวแต่ตรอมตรมซมเศร้า ทิ้งความเขลา ลุกขึ้นมาสู้ ระหว่างคำชื่นชมกับสมน้ำหน้า ราคามันต่างกันนะ” ปูเฒ่าเฝ้าบอก หวังให้เธอหลุดพ้นจากซอกช้ำ

เธอยิ้มพยักหน้าช้าๆ ไม่ตอบโต้อะไร 

แสงทองครองฟ้า ศรัทธาครองใจ
หญิงสาวอาจหลับใหล...หรือร่ำไห้ใครจะรู้

ไม่มีปูลมตัวไหนเห็นเธอบนหาดทรายผืนนั้นอีกเลย
..........................

เหตุเกิดที่อ่าวคลองวาฬ จ.ประจวบคีรีขันธุ์

ในอีกสถานะหนึ่ง

บทความ+ภาพถ่ายในโลกโซเชียลทั้งในบล็อกและเฟซบุ๊ค...มีหลายเรื่องผ่านหูผ่านตา มีหลายเรื่องผ่านมาผ่านไป บางเรื่องไม่ถึงปลายทาง บางเรื่องตกค้างจนลืมหลง เหมือนกระทงไร้หางเสือ คล้ายเกลือไม่ถูกลิ้มรส

ขณะนี้ผมกำลังเก็บทั้งเรื่องและภาพ รวบรวมเพื่อตีพิมพ์ลงบนกระดาษ...กระดาษที่ใครหลายคนเลิกอ่าน ไม่อ่าน หรือบางคนอาจไม่เคยอ่าน แต่ผมว่าหนังสือยังมีเสน่ห์อยู่นะ คือมันไม่ถึงกับละลายหายไปในโลกสมัยใหม่ ไม่ถึงกับอันตรธานไปกับแอปเปิ้ลแหว่งเว้า....พบเรื่องราวไร้สาระในอีกสถานะหนึ่ง ไม่น่านานเกินรอครับ

มะขามเทศกับเสี้ยวบางๆ ในทางเยาว์ (สั้นๆ เรื่องสั้น)

ตอนเป็นเด็ก ประมาณ 8-9 ขวบ วันเสาร์อาทิตย์ไม่เคยอยู่บ้าน ซึ่งเด็กบางคนเขาอยู่บ้าน ดูการ์ตูน ไอ้มดแดงอะไรพวกนั้น แต่ผมติดเพื่อนมากกว่าการ์ตูน ผมกับเพื่อนสามสี่คนแบกคันเบ็ดออกจากป่าละเมาะข้างบ้าน เดินจากถิ่นที่อยู่คือสระแมวผ่านแยกวัดบูรณ์ เลี้ยวลัดกำแพงคุกออกไปสู่คูเมือง เลาะเลียบตามทางรถไฟไปจนถึงบึงใหญ่ที่เราเรียกกันว่า “หัวทะเล”  (เมืองโคราช)

เราไปเล่นน้ำ ไปตกปลา ตามประสาเด็กชอบพเนจร ตกได้...ก่อไฟย่างปลา ทำกินกันในวันนั้น (ห่อข้าวไปด้วย) พวกเราออกไปตั้งแต่เช้าจรดเย็น วันไหนกลับบ้านมืดค่ำโดนฟาดก้นไปตามระเบียบ ถ้าวันเสาร์โดน วันอาทิตย์หมดสิทธิไปไหนไกลเพราะถูกข่มขู่ว่าโดนซ้ำแน่ แม่แต่ละคนซัดกันเต็มเหนี่ยว ไม่เกี่ยวตัวเล็กตัวใหญ่ โดนเหมือนกันหมด

นอกจากปลาที่ตกได้ ระหว่างทางมักได้กินผลไม้บ้านๆ จำพวกตะขบ มะม่วง มะขามหวาน มะขามเทศ ผลไม้จำพวกนี้ไม่ต้องซื้อ มีอยู่ริมทางทั่วไป ส่วนตัวผมไม่ชอบกินตะขบ มันหวานพิกลๆ กินมากพาลจะเวียนหัว ที่ชอบที่สุดเห็นจะเป็นมะขามเทศ

มะขามเทศสมัยก่อนต้นใหญ่ ปีนยาก หนามเยอะ ถ้าไม่ใช้ไม้สอย ต้องใช้หนังสติ๊กยิงให้ร่วง ซึ่งเราเลือกใช้วิธีหลัง (ไม่เคยแบกไม้สอยไปด้วยมันเกะกะ) การยิงมะขามเทศต้องมากฝีมือ ต้องยิงที่ขั้วเพื่อให้มันร่วงลงมาแบบสมบูรณ์ที่สุด ถ้าโดนฝักแตกกระจายนอกจากได้กินไม่เต็มเม็ดเต็มหน่วยยังไม่ถือว่ามีฝีมือ ต้องยิงตัดขั้วเรียวเล็กเท่านั้น

มาถึงวันนี้วิวัฒนาการทางการเกษตรเปลี่ยนไป มะขามเทศต้นเล็กลง ฝักใหญ่ขึ้น หวานน้อยลง  ส่วนใหญ่เขาปลูกเพื่อขาย จะมีอยู่บ้างตามถนนในชนบท...ต้นโตใหญ่เหมือนในอดีต

ผมไม่เคยคิดว่ามะขามเทศที่เด็ดดมชมฟรีในวัยเยาว์จะมีราคาแพงมาก เดี๋ยวนี้ตกกิโลกรัมละ 80-120 บาท แต่เมื่อกลับมาพิจารณาดูก็เห็นว่ามันน่าจะแพงเพราะกว่าจะได้หนึ่งกิโลปาเข้าไปหลายฝัก ที่สำคัญในหนึ่งปีมีผลครั้งเดียว

ปัจจุบันผมยังนิยมชมชอบกินมะขามเทศ แต่เปลี่ยนจากยิงด้วยหนังสติ๊กมาเป็นซื้อด้วยเงิน เสียงตังค์ก็ยอม ชอบไปแล้วนี่ จะให้ไปยิงอย่างเดิมคงไม่ไหว ไขข้อไม่ดี ตาก็ฟ่าฟาง ยิงช้างจะโดนหรือเปล่ายังไม่รู้เลยครับ