เพียงลำพัง

ฉันเกิดจากป่า
ฉันเกิดมาจากไม้
มีคนผลักไสให้ฉันไปอยู่ในน้ำ อยู่ในทะเลสาบกว้างใหญ่

วันเวลาผ่านไป
ฉันกับเขาตระเวณไปทั่วผืนน้ำ
เขาไปกับฉัน
ฉันไปกับเขา
เรามีเรา
มีกันและกันตลอดเวลา
ยกเว้นคราเหนื่อยหนัก ต่างคนต่างพัก ต่างคนต่างหลับใหลเพื่อวันใหม่เดินทางมาถึง

ช่วงหลังๆ ฉันหลงรักเขา หลงรักน้ำ หลงรักการผจญภัย เคยพูดกับตัวเองไว้ "วันหนึ่งเมื่อถึงเวลา จะตายในป่าหรือในน้ำล้วนมีค่าเท่าเทียมกัน"

การพัก (ของเขา) คราวนี้เนิ่นนานผิดปกติ
ฉันรอคอย
ฉันเป็นห่วง
เมื่อวานมีคนผ่านมา คนๆ นั้นบอกฉันว่า "เขาป่วยหนัก คงตายในไม่ช้า"

คำพูดนั่นมีผลถึงฉันโดยตรง หากเป็นจริง เขาคงไม่มีโอกาสสัมผัสฉันอีก ฉันอยากให้ใครซักคนปลดปล่อย ปล่อยเขามาหาฉัน ปล่อยให้เราพบเจอกัน ปล่อยเชือกจากเสาหลัก ปล่อยความรักของเราล่องลอยไปกับโลกเสรี

ถ้าไม่มีเขา ไม่ควรมีฉัน เราต่างเกิดและโตมาด้วยกัน ฉันอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเขา เราควรออกเดินทางไกลไปที่ขอบฟ้า บอกลาทุกคนในหมู่บ้าน บอกตัวเองเป็นครั้งสุดท้าย "ความตายไม่น่ากลัวหรอกถ้าเราสิ้นใจไปด้วยกัน"